Zijn markante kop, zijn manier van praten, een man met karakter, zonder pretenties of gêne en recht voor z’n raap, een rasechte levensgenieter, soms tot in het extreme; Rijk de Gooijer. Rijk was niet alleen een zeer getalenteerd acteur, hij was ook komiek, zanger, en hield van schrijven. Maar, de meesten zullen hem vooral kennen van zijn vele filmische glansrollen die hem hebben laten uitgroeien tot een iconisch ijkpunt van de vaderlandse cinema. Gooisch blad kreeg de bijzondere kans te spreken met de zoon van Rijk de Gooijer, Rijk junior. Hij vertelt openhartig over zijn opvoeding en het contact met zijn vader die 5 jaar geleden vrij acuut overleed aan de gevolgen van kanker.
“ Laat ik beginnen met je te vertellen dat de afgelopen jaren gelukkig de scherpste randjes er wel wat af aan gaan zijn dat ‘ie er niet meer is, maar echt wennen zal het waarschijnlijk wel nooit. Je vader verliezen aan die kloteziekte die hem zo snel fataal werd, is me niet in de koude kleren gaan zitten.
Je vraagt over de rol die hij gespeeld heeft in mijn kindertijd. Als ik zo terugkijk, dan denk ik dat hij niet echt een stereotype vader was. Het emotionele gedeelte, daar was hij gewoonweg niet zo erg handig in. Op verjaardagen kreeg ik een cadeautje, een ferme handdruk, wat goedbedoelde wensen, en daar moest ik eigenlijk wel mee doen. Een arm om me heen slaan bijvoorbeeld, dat neigde al snel behoorlijk naar het overdrevene en dat deed hij dus niet. Mijn vader zorgde wel goed voor ons als gezin, maar dan meer in financiële zin. Dat andere belangrijke, dat niet financiële, daarvoor kon ik beter bij mijn moeder terecht. Achteraf denk ik wel eens dat mijn vader het helemaal niet zo makkelijk vond om te zorgen voor jonge kinderen. Hij kon daar geloof ik niet zoveel mee, het lag denk ik niet zo in zijn aard.
Thuis was mijn vader vooral bezig met zijn zwembad, met video’s van zijn idool Frank Sinatra, en met zijn uitgebreide lp collectie van bekende jazz zangers en muzikanten. En als hij daar niet mee bezig was, dan was het wel met het eten. Het avondeten was voor mijn vader toch wel het hoogtepunt van de dag. Van hem moest het vlees dan ook altijd van een topslager afkomen, of anders van een gespecialiseerde poelier. En de vis, die moest bij een groothandel in Zwartsluis vandaan komen, want die hadden nou eenmaal veel meer keus en dat was beter.
Onder het avondeten moesten mijn moeder en ik dan keer op keer aanhoren hoe ongelóóflijk lekker het zo allemaal was. Mijn moeder verloor meestal al snel de interesse in zijn verhaal, en dat maakte dat mijn vader alleen maar nog overtuigender probeerde te zijn; olie op het vuur. Soms voel me nu nog bijna wel eens een beetje schuldig als ik mijn vlees en vis bij de supermarkt koop …
Ik zal zo’n jaar of 11 zijn geweest, toen ik merkte dat we steeds meer op één lijn kwamen te liggen omdat ik steeds meer mee kon komen in zijn wereld. Ik herinner me nog heel goed het varen in snelle boten, en dat we samen naar het circuit in Zandvoort gingen waar toen er nog de Grand Prix werd verreden. Wat dat betreft was echt niks te gek, waterskiën, duiken, parachute springen, paardrijden, we hebben het allemaal samen gedaan !
En nog wat later natuurlijk Amsterdam verkennen. Een stad waar mijn vader zich echt thuis voelde. Ik ging vaak met hem lunchen, of ’s avonds ergens wat eten, iets dat overigens heel wat keren aardig uit de hand liep. Ik heb samen met hem heel wat kroegen van binnen gezien met al hun stamgasten, en heb daar veel vrienden van mijn vader leren kennen. Veel van zijn vrienden, zijn later ook mijn vrienden geworden. Ik ben mijn vader dan ook tot op de dag van vandaag zeer dankbaar dat ik door hem zoveel bijzondere mensen heb leren kennen. Sommigen zijn er niet meer, maar het waren allemaal paradijsvogels met zeer authentieke karakters zoals je die nu nog maar zelden tegenkomt.
En nu, als ik dan zo ’s ochtends mijn kop weer eens in de spiegel zie, dan denk ik wel eens aan dat liedje van Stef Bos; Papa, ik lijk steeds meer op jou … “
Zoals gepubliceerd in Gooisch Blad
Tekstschrijver: Cees Stokman / Cesto Schrijft
Foto Rijk jr: Peter Boudesteijn
Geef een reactie