Eerder reisde ik als schrijver voor Gooisch Blad rond Bevrijdingsdag af naar Paleis Soestdijk alwaar het evenement Wine, Art & Jazz Festival werd georganiseerd. Voor het Paleis liet de vereniging “Keep Them Rolling“ het verleden herleven met militaire voertuigen uit de Tweede Wereldoorlog. Achter het Paleis gonsden er in schril contrast hippe jazzy tunes en werden er naast de idyllische paleisvijver heerlijke wijntjes geschonken en geproefd; in vrijheid
Benieuwd naar wat ik allemaal zou gaan zien, meldde ik me monter aan het toegangsloket van Paleis Soestdijk. En na een korte wandeling over de prachtig aangelegde tuinpaden, bereikte ik de historische plek waar eerder Prins Bernard huisde als voormalig bevelhebber der Binnenlandse Strijdkrachten.
Tegen dit historisch decor had zich inmiddels een bonte stoet antieke militaire voertuigen verzameld die eerder in colonne door ’t Gooi was getrokken. En al kuierend in de pril prikkende voorjaarzon kiekte ik lustig al het opgestelde oorlogstuig.
Wat dorstig geworden stiefelde ik naar het terras van de stijlvolle naastgelegen orangerie. En onder het genot van een lekker glaasje en een dito hapje, tikte ik op mijn slimme telefoon nonchalant een retrofilter over de foto’s die ik eerder had gemaakt; modern times.
Langzaam maar zeker dwaalden mijn gedachten steeds verder af. Ik moest denken aan alle verhalen die mijn Opa mij als kleine jongen had verteld over het verzet. Hoe hij zigzaggend door een weiland rende terwijl er op hem geschoten werd. Hoe hij zich onder water verstopte in een sloot en ademhaalde door een rietje in de hoop niet ontdekt, opgepakt en geliquideerd te worden. Hoe hij samen met andere dappere verzetshelden een distributiekantoor en een munitieschip had laten ontploffen. Hoe hij onderduikers heeft proberen te redden.
Ik dacht aan mijn Oma die in het holst van de nacht nog met zeer jonge kinderen in een wrakkig bootje over de Loosdrechtse plassen roeide uit angst opgepakt te worden als mijn Opa weer eens “onderweg” was. Ik herdacht, op mijn manier.
Een serveerster deed me plots opschrikken uit mijn gemijmer. “Wilt u misschien nog wat drinken meneer?“ opperde ze opgewekt. “Uh, ach ja, doet u maar” antwoordde ik nog enigszins daas.
Die avond was de redactie van Gooisch Blad uitgenodigd op een lommerrijke Gooische camping waar “Keep Them Rolling” tijdelijk kwartier had gemaakt. Het werd een hartelijk weerzien met al die verklede enthousiastelingen die ons eerder zo gastvrij hadden uitgenodigd om deel te nemen aan hun triomfale zegetocht door de regio.
En nadat de bevriende manschappen zich gedwee door de bevelhebster van Gooisch blad en haar adjudant hadden laten opstellen, schoot onze fotograaf gericht een reeks foto’s van de zichtbaar vermoeide nepmilitairen die gewillig poseerden voor hun gekoesterde voertuigen.
Tot in detail vermomd als militairen van weleer, vermaakten deze levensechte nepsoldaten zich kostelijk voor hun legergroene tenten. Er werd wat gelachen, wat gedronken en hier en daar lag er iemand te slapen. Precies zo moet het vroeger ook zijn geweest, bedacht ik me …
Ik was er met mijn hoofd niet echt bij die avond. Ik dacht aan al die mensen die nu in oorlogsgebieden wonen, voor wie de oorlog nog niet iets is dat jaarlijks met verve wordt nagespeeld. Dat we nu elke dag kunnen leven in vrijheid is dus niet iets om alleen op 5 mei even bij stil te staan met een wapperend rood-wit-blauw vlaggetje in de ene, en een koel biertje in de andere hand. Vrijheid is iets om het hele jaar te vieren, iedere dag, en ieder op zijn eigen manier.
Keep them rolling guys !
Zoals gepubliceerd in Gooisch Blad
Tekstschrijver: Cees Stokman / Cesto Schrijft
